Hvítt hús
ól mig upp
kenndi mér
að efast
kenndi mér
að hættan
er handan
hvers horns
kenndi mér
að líkaminn
er til þess eins
að hylja
kenndi mér
að lífið
er ljósglæta
milli þrumuskýja
hvíta húsið
kenndi mér
að þó húsið gráti
þýði það ekki
að ég megi það.
Bankastræti
HÖFUNDUR: Ingibjörg Ramos
Ég hugsaði til þess á meðan ég gekk niður Bankastrætið. Ég hugsaði til baðherbergisins og ég hugsaði til tónanna sem smugu til mín milli dyrastafa alveg einsog reykur frá manneskju að fela sig inni á baði einsog ég og ég hugsaði til táranna sem runnu niður kinnarnar og svo niður hálsinn og svo niður bringuna.
Ég er ekki viss hvað olli þessu. Kannski var það rödd hans að hughreista mig, að leiðrétta mig, að hugga mig. Kannski var það óttinn, óttinn við þau, óttinn við aðstæður eða óttinn við hann. Kannski var það óöryggi, óöryggi sem hrjáði mig, óöryggi sem hrjáir mig greinilega enn. Hvað sem það var þá vissi ég það ekki þá og ég veit það ekki núna. Ég veit það ekki. Hef ekki hugmynd. Ekki eina einustu.
Ég mundi eftir þessu þegar ég gekk niður Bankastrætið. Eftir óttanum og honum og öllu. Þetta blandaðist ábyggilega saman eins og kássa eða pottréttur eða súpa. Allt þetta rann saman, tónarnir sem smugu, tárin sem runnu og hugleiðingin sem fylgdi. Allt rann þetta saman í fjarstæða minningu sem flaug til mín í Bankastrætinu.
